هیچ بچه ‎ای تنهایی هیچ مادری را پر نخواهد کرد

تجربه‌ی مادری درآمیخته با انواع خوشی‌ها و ناخوشی‌هاست؛ روایت‌های بی‌واسطه‌ی یک مادر درباره‌ی تلخ و شیرین تجربه‌ی مادری امکان آن را می‌دهد که مخاطب هم‌زاد پنداری کند و تجربه‌های خویش را در آینه‌ی روایت‌های دیگری ببیند. نوشتار زیر این هدف را به صورت‌دنباله‌دار دنبال می‌کند و در ‌هر شماره، تکه‌ای از قصه‌های مادری در موفقیت ارائه می‌شود.

هوا بی‌رحمانه گرم ا‌ست. مرداد دم اذان ظهر رحم و مروت ندارد. درد زانوی را‌ستم هم مزید شده بر گرمای فرساینده. سامانه‌ی پست کتاب بیشتر از یک هفته ا‌ست که قطع شده و سفارش‎های مردم مانده روی دستم و باید ببرم با نرخ آزاد پستشان کنم. می‎رسم به اداره‌ی پست سر پل صدر. کیسه‌ی بسته‎ها زیادی بزرگ و سنگین ا‌ست و می‎ترسم همین‎جا روی پله‎ها پاره شود و همه‎شان ولو شوند کف زمین.

زانویم روی پله‌ی سوم قفل می‎کند و نه می‎توانم بروم پایین و نه می‎شود بروم بالا. اما باید بشود؛ دست خودش ا‌ست مگر؟ تقلا می‎کنم. یک یا خدا می‎گویم و باز می‎روم بالاتر.

گفتم یا خدا. این اتاق عمل که توی فیلم‎ها نشان می‎دادند، این بود؟ چقدر ترس داشت وجدانا. آن‎ هم وقتی آدم را با یک شکم به‎شدت برآمده، طاقبار خوابانده‎ باشند روی تخت و رفته باشند پی کارشان. یکهو گریه‎ام گرفت. زدم زیر گریه. انگار کسی آبنبات چوبی‎ام را از دستم دزدیده یا پولم را توی راه نانوایی شهرک گم کرده‎ام. من آنجا چه می‎کردم؟ با آن وزن زیاد و آن نفس تنگ و آن قلبی که بی‎هوا می‎تپید از ترس، وسط یک اتاق عمل با یک روپوش سبز چروک بدبو؟ من توی اتاق عمل بودم و منتظر که بیایند و مرا از شر این بچه‌ی تخس و بی‎ملاحظه که نه ماه تمام اجازه نداده یک‌شب پلک روی هم بگذارم و کاری کرده که در بیست‎و‎

چهارسالگی هر‌روز آرزو کردم بمیرم، اما از این فاجعه‌ی جانکاه که نامش می‎شده مادر‌شدن نجات پیدا کنم، خلاص شوم. ببرندش توی بخش نوزادان تا بعدش من بتوانم یک دل سیر با تن سبک بخوابم. اما ترس برم داشته بود. دندان‎هایم می‎خورد به‌هم از هراس ناشناخته‎ای که افتاده بود به جانم. نکند اگر بیاید بیرون و دو تا دم از این هوای گرم و مرطوب مرداد ماه نفس بکشد، پشیمان شود؟ نکند من را ببیند و بعد دلش من را نخواهد. خوشش نیاید که من مادرش هستم. نکند بیاید و چند سال دیگر همین موقع بزند توی سرم که اصلا برای چه من را به دنیا آوردی؟

نکند برای این ده تا بسته‌ی کتاب باید تا موقع تعطیلی اداره این‌جا معطل شوم. یکی از خانم‎ها لنگ‌زدنم را که می‎بیند با سر اشاره می‎کند بروم پیشش. بسته‎ها را سریع و اجمالی نگاهی می‎کند. با عرق روی پیشانی‎ می‎پرسد توی بسته‎ها چیست. می‌گویم کتاب. دلش می‎سوزد. حرف هم نزند می‎فهمم از چشم‎هایش که دلش برای راکدی بازارم سوخته. می‌گویم: «میشه زود بزنید من باید برم زودتر. تولد پسرمه...» چرا می‎گویم؟ اصلا به خانم متصدی پست چه ربطی دارد؟ اصلا تولد چه ربطی به سر ظهر دارد؟ نمی‎دانم. دردی توی دلم پیچیده که نمی‎دانم چیست. درد زانویم را از یاد برده‎ام.

خانم متصدی پست در کمتر از یک ربع کارم را راه می‎اندازد. سریع از پست می‎زنم بیرون که برسم کیک بگیرم و بدهم به کافه برای تولد عصر. یک کیک نقره‎‎ای می‎گیرم با گل‎های بابونه و یک نوشته‌ی «تولدت مبارک» سفید.

خانم دکتر آمد بالای سرم. لباس سفید پوشیده بود. گفت‌: «مامان شدن که گریه نداره.» «مامان»، «مامان»، چه کلمه‌ی عجیبی بود. زود نبود که کسی صدایم کند مامان؟ خودخواهی نبود خوا‌ستن و به‌زور‌آوردن بچه‎ای به جهان ترش و تاریک خودم؟ دروغ چرا. خوا‌سته بودمش تا تنهایی‌ا‎م را پر کند. تا خیالم راحت باشد یکی توی دنیا هست که من نباشم مُرده! باید بمانم و برای زندگی دست و پا بزنم. برای او همه‎جور فداکاری و تلاشی را به جان بخرم. اما اگر خودش نخوا‌ست چی؟ اگر دوست نداشت چی؟ اگر بزرگ شد و از خانه‎‎ام رفت چی؟ آن‌وقت باید با تنهایی‎ام چه کنم؟

دکتر بیهوشی گفت‌: «ماسک رو که گذاشتم، بلند تا ده بشمر و نفس عمیق بکش.» دستم را آوردم بالا و گفتم: «میشه یه دقیقه صبر کنین؟» و بعد بلندتر هق‎هق زدم. دکتر دستم را گرفت و گفت‌: «نمی‎خوای ببینیش؟ همه عجله دارن. تو میگی صبر کنیم؟ باشه صبر می‎کنیم.» با هق‎هق گفتم: «اگه خودش دوست نداشته باشه دنیا بیاد چی؟» دکتر خندید و گفت‌: «خیالت راحت. منم کاری نکنم، خودش تا یه هفته‌ی دیگه هر بلایی سرت میاره تا به دنیا بیاد.» دیگر نمی‎شد کاری‎ کرد. دیگر باید به جان می‎خریدمش. راه د‌یگری نبود. شمردم. و بعدش هیچ یادم نماند؛ هیچ تا شب. هوا تاریک شده.

با شش تا پسر هفده‎ساله‌ی دیگر نشسته‎ایم توی کافه و من به چراغ‎های شهر نگاه می‎کنم. منتظرم پسر برسد و با دوست‎هایش سورپرایزش کنیم. دوست‎هایش خیلی توی ذوق و جوزدگی تولد نیستند. همه‎شان از پسر من بلندترند و همه‎شان روند بلوغشان جلوتر. صورت‎هایشان را اصلاح کرده‎اند. سبیل‎‎ها را تراشیده‎اند و شماره‌ی پای همه‎شان اقلا 44 ا‌ست. فکر می‎کنم من می‎توانم مادر همه‌ی این‎ها باشم؟ بهشان بگویم خوش‎آمدی پسرم؟ بگویم انشااله دامادی‎ات پسرم؟ بگویم پسرم چرا زحمت کشیدی و هدیه‌ی به این بزرگی آوردی؟ نمی‎توانم. من مادر این مردهای گنده که باید سرم را بگیرم بالا تا با آن‌ها چشم تو چشم شوم نیستم. من هنوز حسرت عروسکی را دارم که وقتی بخوابانمش چشم‎هایش را ببند. من هنوز دارم تقلا می‎کنم مامانم را راضی کنم برایم کفش پاشنه‎بلد صورتی بخرد. من هنوز آرزو دارم بابایم یک پیکان ا‌ستیشن سبز داشته باشد و بیاید دم مدرسه دنبالم. من حتی هنوز توی رویاهایم منتظر آن شاهزاده‌ی سوار بر اسب سفیدم. پس چطور می‎توانم مادر این‎ها باشم؟ نه من مادر کسی نیستم. پسر خودم؟ او هم نه! ما با هم بزرگ شدیم. توی یک خانه و سر پاک‎کن و بستنی و خاکه‌ی ‎پفک شور ته کیسه به جان هم افتادیم. نه، نه، من مادر این پسرهای درشت و بلند نیستم.

«تو مگه مامانش نیستی؟ پس این ناخونا چیه؟» به ناخن‎هایم نگاه کردم. هنوز منگ و نیمه‎هوشیار بودم. نفس پرستار پا‌به‌سن گذاشته بوی سیر می‎داد. داشت برای مامان می‎نالید که اسمش بیمارستان خصوصی ا‌ست، اما به پرسنل ناهار میرزاقاسمی می‎دهند. نالیدم ببینمش. گفت «با این ناخونا بچه بغلت نمی‎دم. آقاتو فرستادم ناخن‎گیر بگیره.» ناخن‎هایم خیلی بلند نبود. نوک تیزهم نه. فقط کمی بالا آمده بود و لاک صورتی کم‎رنگ داشت. شاید هم فقط برق ناخن. نصف‎ شب توی داروخانه‌ی بیمارستان ناخن‎گیر یافته شد. پرستار با همان نفسی که بوی سیر می‎داد نشست لبه‌ی تختم و هر ده تا را از ته گرفت: «حالا بدین ببینه». مامان بچه را داد بغلم. خواب خواب بود. سرخ و پف‎کرده، سر کچل و ابروهای بی‎رنگ. انگشت‎هایش را شمردم. ده تا بود؛ ده تا دست، ده تا پا. خیالم راحت شد. دورم شلوغ‎تر از این بود که بتوانم در گوشش عذر‌خواهی کنم. هر سال همین موقع دورمان شلوغ‎تر از این ا‌ست که بخواهم دم گوشش عذر‌خواهی کنم، برای همه‌ی سختی‎ها و بدی‎ها و سیاهی‎هایی که فقط و فقط به‎خاطر تنهایی لعنتی من می‎کشد و می‎بیند. شش تا پسر را دور پسرم ردیف می‎کنم و تقلا می‎کنم مجبورشان کنم بخندند تا عکس یادگاری بگیرم. کیک و چای را می‎خورند و هفت نفری می‎زنند بیرون. کارت بانکی‎ام را می‎دهم و می‎گویم: «شام تولدت رو حساب کن». بعدش تنها و لنگ‎لنگان راه می‎افتم سمت خانه. با خودم عهد می‎کنم اولین جایی که قرار شد چیزی بنویسم، حتما بنویسم هیچ بچه‎ای تنهایی هیچ مادری را پر نخواهد کرد. توی همین فکرها مزه خون را توی دهانم حس می‎کنم. حالا درست هفده سال ا‌ست که ناخن‎هایم کوتاه ا‌ست و هی کناره‎هایش را می‎جوم؛ مخصوصا وقت تنهایی!

...

الهام فلاح / داستان‌نویس

ادامه‌دارد