معرفی کتاب خاطرات سوگواری

رولان بارت منتقد ادبی و نویسنده، فیلسوف، نظریه‌پرداز و منتقد فرهنگی و نشانه‌شناس معروف فرانسوی، فردای روزِ مرگ مادرش، ۲۵ اکتبر ۱۹۷۷، نوشتن کتاب «خاطرات سوگواری» را آغاز کرد.

او این خاطرات را با خودنویس و گاه مداد، روی تکه‌های کاغذی می‌نوشت. او در هر روزی که از حادثه مرگ مادرش می‌گذشت، شاهد احساسات تازه‌ای در خود می‌شد. دلتنگی‌ها، تنهایی‌ها و غم‌هایی که تا پیش از آن تجربه نکرده بود حالا تبدیل شده بودند به قسمت بزرگی از زندگی‌اش. خاطرات سوگواری یکی از ارزشمندترین کتاب‌ها درباره تجربه سوگواری است که رولان بارت، با نگاهی واقع‌گرایانه و به دور از هرگونه اغراق یا تعارف آن را نگاشته است و خواندنش می‌تواند به هضم بخش بزرگی از غم ما در مواجهه با از دست دادن عزیزانمان کمک کند.

بخش‌هایی از کتاب:

۱۱ نوامبر ۱۹۷۷

تنهایی یعنی کسی را در خانه نداشته باشی که بتوانی به او بگویی: فلان ساعت به خانه باز خواهم گشت و یا کسی که صدایش بزنی (یا کسی که تنها به او بتوانی بگویی): من اینجام، من آمدم.

۲۵ نوامبر ۱۹۷۷

به چه چیزی نابه‌هنگام می‌گویم؟ آن وضعیت افراطی که در آن، مامان، از ژرفای هُشیاری تضعیف شده‌اش، در حالی که رنج خود را نادیده می‌گیرد، به من (که برای باد زدنش روی عسلی کنارش نشسته‌ام) می‌گوید: «تو آنجا، آن‌طور که نشسته‌ای راحت نیستی» و بس.

۳ اکتبر ۱۹۷۸

بدون او، همه چیز چه طولانی است.