اولین عیدی را از خودمان بگیریم!

همتی کنیم و اراده‌ای... و کاری کارستان! باید پایه و اساس را درست کنیم تا دیواری که تا کنون به ثریا کج رفته است، راست و درست شود.

این روزها زیاد با افرادی برخورد می‌کنیم که از بد روزگار می‌نالند و زمین و زمان را مقصر و مسبب همه سختی‌ها و ناکامی‌هایشان می‌دانند. همه می‌گویند "بد زمانه‌ای شده است" و شکایت می‌کنند که مردم دیگر در حق یکدیگر رحم و مروت ندارند، همه در ملا عام بی‌احترامی و توهین می‌کنند، حق یکدیگر را می‌خورند، زیرآب هم را می‌زنند، گران‌فروشی و کم‌فروشی بیداد می‌کند، دزدی و سرقت زیاد شده، امنیت مالی و جانی دیگر وجود ندارد، آرامش از بین رفته است و غیره.

چند روز پیش یکی از آشنایان قدیم را در خیابان دیدم که به‌اصرار مرا تا جایی رساند. تا آن روز در جریان وضعیت رانندگی‌اش نبودم. او خیلی عصبی و پرسرعت می‌راند، بوق‌های ممتد می‌زد، نسبت به عابران پیاده بی‌توجه بود، حق تقدم را رعایت نمی‌کرد، دوبار برای مراجعه به عابر بانک پارک دوبل کرد و.... نکته جالب این بود که طی مسیر از رانندگی بد مردم و بی‌ملاحظگی‌شان حین راندن گلایه داشت و به همه بد و بیراه می‌گفت. وقتی به مقصد رسیدیم ضمن تشکر و خداحافظی، صدبار خدا را شکر کردم که سرانجام از قطار وحشت پیاده شدم و آرامش نسبی‌ام را دوباره به‌دست آوردم.

موردهای مشابه زیاد است اما نکته قابل ذکر این است که همه ما از همان چیزی در رنجیم که خود عامل به آن هستیم!

در واقع، ما هر طور که با دیگران رفتار و برخورد کنیم، همان را به خود جذب نموده و همان گریبانمان را می‌گیرد. به قول مولانا: «این جهان کوه است و فعل ما ندا/ سوی ما آید نداها را صدا»

چنین اندرزهایی همیشه از قدیم گفته شده و سینه‌به‌سینه به ما رسیده است که :

«بد نکن تا بد نبینی»

«ندزد و نترس»

«عذاب نده تا عذاب نکشی»

«دروغ نگو تا دروغ نشنوی»

«گران نفروش تا گران نخری»

«مشکل و مانع مردم نشو تا مانعت نشوند»

و همچنین:

«احترام نگه بدار تا محترمت بدارند»

«گره از کار دیگران باز کن تا گره از کارت باز شود»

«روراست باش تا همه با تو صادق و یکرنگ باشند»

....

و آیا غیر از این است که «هر چه کنی به خود کنی/ گر همه نیک و بد کنی»؟

و سند نهایی بر مصداق تمام این گفته‌ها آیه 111 در سوره نساء است که چنین می‌فرماید:

«وَ منْ يَکْسِبْ إِثْماً فَإِنَّما يَکْسِبُهُ عَلى‏ نَفْسِهِ وَ کانَ اللَّهُ عَليماً حَکيماً»:

«و هر کس گناهی مرتکب می‌شود جز این نیست که به زیان خود مرتکب می‌شود (هر چند فواید و لذایذ مادی داشته باشد) و خداوند همواره دانا و حکیم است»، ترجمه آیت الله مشکینی

و این یعنی مراقب باشیم، هر گناه و عمل بدی به سوی خود ما بازمی‌گردد!

پس برای سال جدید از الان تدارک ببینیم، قدم به قدم، و با تمرین مداوم، عیدی خود را آماده کنیم. بزرگ‌ترین عیدی که هر کدام از ما می‌توانیم به خود بدهیم، کسب یک عادت خوب جدید و یا ترک یک عادت بد است. بیایید هر روز خوب فکر کردن، خوب بودن و خوب گفتن را تمرین کنیم تا خوبی ببینیم، خوبی بشنویم و تمام خوبی‌ها را به سمت خود جذب کنیم و یادمان باشد که همیشه سزای نیکی، نیکی و سزای بدی، بدی است. خوب بودن ارزشی است که هیچگاه، در هیچ دوره و عصری، ضدارزش نشده و نخواهد شد.

به امید سالی سرشار از خوبی‌ها!

و در پایان شعری زیبا از مولانا، پیشکشی برای دوستان:

امروز روز شادی و امسال سال گل/ نيكوست حال ما كه نكو باد حال گل

گل را مدد رسيد زگلزار روي دوست/ تا چشم ما نبيند ديگر زوال گل

مست است چشم نرگس و خندان دهان باغ/ از كرّ و فرّ و رونق لطف و كمال گل

سوسن زبان گشوده و گفته به گوش سرو/ اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل

جامه دران رسيد گل از بهر داد ما/ زان می‌دريم جامه به بوي وصال گل

گل آن جهانی است، نگنجد درين جهان/ در عالم خيال چه گنجد خيال گل

گل كيست؟ قاصديست ز بستان عقل و جان/ گل چيست؟ رقعه‌ايست ز جاه و جمال گل

گيريم دامن گل و همراه گل شويم/ رقصان همی‌رويم به اصل و نهال گل

اصل و نهال گل، عرق لطف مصطفاست/ زان صدر، بدر گردد آنجا هلال گل

زنده كنند و باز پر و بال نو دهند/ هر چند بركَنيد شما پر و بال گل

مانند چار مرغ خليل از پی فنا/ در دعوت بهار ببين امتثال گل

خاموش باش و لب مگشا خواجه غنچه وار/ می‌خند زير لب تو به زير ظلال گل

نویسنده : ناهید مومن‌خانی